Χρονικές ονομάζονται οι δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις που προσδιορίζουν χρονικά το περιεχόμενο της προσδιοριζόμενης (κύριας συνήθως) πρότασης. Δέχονται άρνηση οὐ ή μή.
N.E.: Διάβαζε, ώσπου νύχτωσε.

Oι χρονικές προτάσεις δηλώνουν, όπως και στη Ν.Ε.:

1. α) το προτερόχρονο, όταν η πράξη την οποία δηλώνει η χρονική πρόταση γίνεται πριν από την πράξη της κύριας πρότασης:
   Ἐπεὶ ἤκουσε ἀπῆλθεν. [Πρώτα άκουσε και μετά έφυγε.]
2. β) το σύγχρονο, όταν η πράξη την οποία δηλώνει η χρονική πρόταση γίνεται την ίδια στιγμή με την πράξη της κύριας πρότασης:
   Ἀφίκοντο ὅτε νὺξ ἐγένετο. [Έφτασαν την ώρα που νύχτωσε.]
3. γ) το υστερόχρονο, όταν η πράξη την οποία δηλώνει η χρονική πρόταση γίνεται ύστερα από την πράξη της κύριας πρότασης:
   

   Μεσσήνην εἵλομεν πρὶν Πέρσας λαβεῖν τὴν βασιλείαν. [Η ανάληψη της βασιλείας από τους Πέρσες έγινε ύστερα από την άλωση της Μεσσήνης.]

 Eισαγωγή

Oι χρονικές προτάσεις εισάγονται (συνηθέστερα):

1. α) Όταν δηλώνουν το προτερόχρονο:
   • Mε τους χρονικούς συνδέσμους ή τις χρονικές εκφράσεις ὡς (αφού, μόλις), ἐπεί, ἐπειδὴ (αφού,         αφότου), ἐπεὶ (ἐπειδὴ) πρῶτον, ἐπεὶ (ἐπειδὴ) τάχιστα (αμέσως μόλις, όταν), πρὶν + έγκλιση (παρά αφού):
     Oἱ δὲ τριάκοντα ᾑρέθησαν ἐπεὶ τάχιστα τὰ μακρὰ τείχη καθῃρέθη. (γκρεμίστηκαν)
   • Mε τις εμπρόθετες αναφορικές εκφράσεις ἐξ οὗ, ἐξ ὅτου, ἀφ οὗ, ἀφ ὅτου (αφού, αφότου):
     Φίλιππος, ἀφ οὗ τὴν εἰρήνην ἐποιήσατο, οὐ μόνον ὑμᾶς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀδικεῖ.
     N.E.: Εισάγονται με τα αφού, αφότου, καθώς, όταν, μόλις κ.ά.
2. β) Όταν δηλώνουν το σύγχρονο:
   • Mε τους χρονικούς συνδέσμους ὅτε, ὁπότε (όταν, τότε που), ἕως, ἔστε, μέχρι, ἄχρι (μέχρις ότου, ώσπου), ἡνίκα, ὁπηνίκα (τη στιγμή που, ενώ):
     Ἡνίκα μοι ἐδόκει καιρὸς εἶναι, προϊέναι ἐκέλευσα.
   • Με τα χρονικά επιρρήματα ὁσάκις, ὁποσάκις (κάθε φορά που):
     Tὸν Eὐφράτην, ὁσάκις κατέλαβεν αὐτοὺς ἀνάγκη, ἐγεφύρωσαν.
   • Με τις αναφορικές εκφράσεις ὅσον χρόνον, ἐν ᾧ, ἐν ὅσῳ (ενώ, καθώς, στο διάστημα που):
     Ἐν ὅσῳ ταῦτα ἐπράττετο, Ἐπαμεινώνδας ἐξῄει. (εκστράτευε)
     N.E.: Εισάγονται με τα ενώ, καθώς, όταν, όσο κ.ά.
3. γ) Όταν δηλώνουν το υστερόχρονο:
   • Με τους χρονικούς συνδέσμους  ἕως, ἔστε, ἄχρι, μέχρι, πρὶν + απαρέμφατο (προτού να):
     Mέχρι τούτου Λασθένης φίλος ὠνομάζετο, ἕως προὔδωκεν Ὄλυνθον.
   • Με τις εμπρόθετες αναφορικές εκφράσεις μέχρι οὗ, ἄχρι οὗ, μέχρι ὅτου, ἄχρι ὅτου (μέχρις ότου, έως ότου):
     Ἐκεῖ ἔμεινε μέχρι οὗ Kῦρος εἰς Σάρδεις ἀφίκετο.
   • N.E.: Εισάγονται με τα μέχρι να, έως ότου να, ώσπου να, προτού να κ.ά.

Παρατηρήσεις

1. α) Tο ληκτικό φωνήεν του συνδέσμου ὅτε εκθλίβεται, όταν βρεθεί μπροστά από το αρχικό φωνήεν ή την αρχική δίφθογγο της λέξης που ακολουθεί. Δε συμβαίνει το ίδιο με το σύνδεσμο ὅτι:
   Ἔπεμψεν ἐπιστολήν, ὅτ Ἀμφίπολιν ἐπολιόρκει.
2. β) Tα ἄχρι, μέχρι, ως καταχρηστικές προθέσεις με γενική, σχηματίζουν εμπρόθετους προσδιορισμούς τόπου ή χρόνου:
   μέχρι τοῦ ὁμαλοῦ – ἄχρι τῆς τήμερον ἡμέρας
3. 
   
4. 
   
5. Μια σταγόνα διαδραστικής θεωρίας με τη κ. Κ. Σάιτ
6. https://content.e-me.edu.gr/wp-admin/admin-ajax.php?action=h5p_embed&id=1195012
   
7. 
   
8. κι άλλη μια σταγόνα εξάσκησης με τον Ελληνικό Πολιτισμό:
9. http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20arxaia/2askiseis/g11.4/1.htm